Spiegelbeeld

Wankelend loop ik naar buiten, mijn vader begint te lachen en vraagt of ik gedronken heb. Nu weet mijn vader dat ik al twee jaar geen alcohol meer drink en het is verdorie tien uur in de ochtend. Ik probeer ook te lachen maar mijn gezicht is opgezwollen en hangt. Als ik in het raam kijk, en mijn weerspiegeling zie, word ik terug gebracht naar de dag dat ik in Heliomare kwam. Na mijn hersenbloeding had ik mijzelf zo min mogelijk in de spiegel aangekeken. De zusters draaide mij in de lift speciaal om, zodat ik niet mijn beeltenis in het glas van de lift hoefde te kijken. Ik had mijzelf al twee weken niet gezien, en voor de mensen die Heliomare niet kennen, de begane grond heeft een restaurant bestaande uit hoofdzakelijk weerspiegelend glas. Wat een verschrikkelijk moment vond ik dat, slap als een zoutzak, opgezwollen en niet vrolijk, werd voortgeduwd in de rolstoel door mijn vader.

Nu, na een aantal jaar, loop ik zelf. Toch schrik ik van het spiegelbeeld. Mijn linkerwang is dik en hangt, ik krijg hem niet omhoog, hoe hard en goed ik mijn best doe. Ik blijf hangen bij een raam, mijn vader is al doorgelopen.

“Gaat het?”, vraagt hij met de bezorgde stem, die alleen je vader kan hebben.

“Ja”, en ik zucht. Ik heb in mijn leven echt wel al wat pijntjes meegemaakt en toch blijf ik een enorm watje. Ik was ontzettend bang voor de behandeling, ik loop verder en ga bij mijn vader in de auto zitten.

Eenmaal thuis heb ik eigenlijk alleen maar heel veel trek en zin in een warme kop thee. Maar zolang alles nog verdoofd is, kan ik niets eten en geen warme drankjes naar binnen gieten, helaas. Ik loop naar boven, te snel, en wordt boven duizelig en ook een beetje misselijk. Ik houd mij vast aan mijn bed om maar niet om te vallen. Papa roepen, schiet er door mijn hoofd, terwijl de andere stem in mijn hoofd alleen maar roept “mietje”. Ik ga op mijn bed zitten en alles wordt weer rustig. Ik geef mijn vermoeidheid de schuld. Ik ga op bed liggen en wordt niet wakker tot mijn wekker gaat voor de volgende dag.

Moe en met een zwaar hoofd loop ik naar beneden. “Ik kom de brownies om vier uur ongeveer ophalen verschijnt er op mijn schermpje van mijn telefoon. “O ja” en ik loop weer terug naar boven om mijn bakspullen te halen. Het nieuwe recept is goed bevallen bij mijn beste vriendin en ze heeft er meteen nog een besteld. En dat niet alleen, ook mensen die de brownie op Facebook of Instagram hebben gezien vragen of ik tijd heb om te bakken. Tijd misschien minder door de toetsen die van school weer doorgaan, maar zin zeker! Ik voel mij een stuk beter als ik weer met mijn schort in de keuken sta, mijn verstandskiezen mogen dan wel getrokken zijn gisteren aan mij zie je niets meer en last? dat merk ik toch niet tijdens het bakken. Ik kan niet wachten tot het huis zich vult met de geur van heerlijke chocolade.