Lieve Sophie

Ik doe mijn mondkapje af als ik plaats neem op de stoel bij de tafel. Tien voor twee, nog een uur en ik kan de trap op. Ik zit in de hal in een glazen gebouw, wat ik drie weken als huis heb gezien. In de hal loopt het af en aan met mensen, mensen in een rolstoel, mensen met een rollator, mensen aan tafel met een kop thee of koffie en een roddelblad, zorgpersoneel die me op de een of andere manier bekend voorkomen, maar 7 jaar na dato, wie herken je dan nog echt? Ik zit aan de tafel met een kopje thee en een tijdschrift, ik lees niets, ik blader alleen maar doelloos en kijk om me heen. Ik ben iemand waaraan je niet ziet dat er iets is. Ik weet dat ik niet de enige ben, in Heliomare weet je dat er bij iedereen een verhaal achter zit. Naast mijn tijdschrift ligt briefpapier. Soms heb ik ideeën die ik met iemand wil delen, maar in appen ben ik niet zo duidelijk. Koekjes beschrijven met een pen kan ik veel beter. Nog een half uur om naar mensen te kijken en een brief te schrijven. Ik pak een pen en begin:

"Lieve Sophie,

Hoe gaat het, staat je huisje nog overeind? “

Zo schrijf ik tot mijn hand pijn doet en ik naar mijn laatste therapie van de dag ga. Met mijn brief vol met bakideetjes op zak loop ik met meer zelfvertrouwen de trap op.

Heliomare you can eat your heart out.