Mijn baksels bij een henna

Ik zit aan de eettafel bij mijn schoonouders. Mag ik dat na vier jaar verkering zeggen? Ik vind van wel.

Ze zijn in gesprek, waar ik af en toe aan mee doe, maar ik merk dat mijn gedachtes afdwalen en dat hun gesprek steeds verder op de achtergrond beland. Als ik om mij heen kijk zie ik mijn computer staan en een schets van een taart waar ik mee bezig ben, maar ook daar kan ik mij niet op focussen.

Ik denk terug aan afgelopen vrijdag, ik doe mijn rugzak om, zet de vuilniszak op mijn bagagedrager en fiets in het donker naar de hoek van mijn straat. Op de hoek is een vuilcontainer met zo'n groot gat onder de grond met Jan-mag-weten wat voor troep. Op dezelfde hoek staat een buurthuis van ons dorp. Er worden daar geregeld feestjes gevierd en ook een feestelijke bedoening, dames in prachtige jurken. Op een van de tafels staat een heerlijk uitziende taart van drie lagen versiert met echte bloemen en macarons.

Ik word gevuld met een warm gevoel door mijn hele lijf, want die prachtige taart stond vrijdagochtend nog bij mij in de keuken. Stiekem gluur ik door het raam en zie ik ook mijn cupcakes staan. "Mijn baksel bij een echte henna" zegt het stemmetje in mijn hoofd. Met een grote glimlach fiets ik door want ik kan niet wachten om dit aan mijn vriend te vertellen.

Steyn lacht als ik die avond niet kan stoppen over wat ik allemaal nog wil bereiken met het bakken wat ik nog zou willen doen en hoe ik dat zou willen aanpakken.

Stiekem ben ik heel erg jaloers op mijn schoonouders, die hebben in het echt, zoals ik het zou noemen, mijn meisjes droom. Een eigen winkel. Toen ik bij mijn opa en oma op visite kwam, had ik ook een eigen winkeltje. Het was dan wel in het opa's kantoor en het waren voornamelijk lege pindakaas potten en hagelslagdoosjes, maar ik had een eigen echte kassa en vond het heerlijk. Mijn oma kwam dan af en toe even boodschapjes bij mij doen en ik rekende alles netjes af, pakte de boodschapjes in en wenste die aardige dame nog een fijne dag. "Tot ziens, mevrouw en tot de volgende keer," riep ik mijn oma dan na. In mijn meisjesdroom zou mijn oma mij ook komen helpen met opruimen, dat deed ze immers toen ook al als ik klaar was met spelen. Nu weet ik wel anders. Als de winkel dicht is betekend het nog niet dat je klaar bent met werken. Ik zie mijn schoonouders vaak rond acht uur aan het avondeten zitten. Daarna aan de zelfde eettafel, waar ik dan rustig een boek zit te lezen of doelloos op mijn telefoon zit, met een kop koffie of thee alle bestelling controleren en alles klaar maken voor de volgende dag. Nee, nu is mij duidelijk dat een eigen winkel hebben hard werken is en niet zo maar iets is wat je kan beginnen. Mijn meisjesdroom is zeker niet weg, hij is alleen een beetje realistischer bijgesteld.

Mijn eigen bakstudio waar ik bestelling aan aannemen zo als die prachtige henna taart. Verjaardagstaart waar kinderen in hun stoutste dromen nog niet op komen. Een taart voor iemand's oma die 80 wordt. Of zomaar voor iemand een pot met heerlijke koekjes.