Een appeltaart zonder appel

"Jip ga van mijn hoofd", slaperig duw ik mijn kat aan de kant. Hoe komen ze toch op het idee, dat boven op je hoofd het ideale slaapplekje is. Geen seconde later, terwijl ik mijn ogen stijver dicht knijp, voel ik al weer een snuit mijn richting op komen. Bozig draai ik mij richting wekker, "4.00” licht er op van het schermpje. Zachtjes vloek ik in mezelf toch stiekem een beetje, nog twee en een half uur om te slapen.

Oei, tuurlijk op dit moment, nu je het eigenlijk niet wil… niet aan denken en al zeker niet iets wat met water te maken heeft. Tevergeefs. Met mijn ogen dicht, loop ik de trap af, bang om mijn slaap te verliezen. Eenmaal terug van het toilet kruip ik weer mijn warme bed in en val gelukkig weer in slaap tot dat mijn wekker mij om 6.30 wakker maakt. Ik ga recht op in bed zitten.

"Ik kan dit!" Ik probeer mijzelf moed in te spreken voor ik mijn bed uit stap, de koude vloer op.

In mijn pyjama loop ik de woonkamer binnen waar al mijn bakspullen al klaar staan, een marathon van alleen maar bakken, wachten, in de oven, naar de koelkast en weer verder bakken, kan beginnen.

Er komen vrienden bij ons thuis eten en ik zou een toetje maken. Maar ik kan bij deze vrienden niet zo maar met een gewone appeltaart aankomen. Mijn keuze was gevallen op een appeltaart die bestaat uit vier lagen (Bretonse zanddeeg, vanille cremeux, caramel cremeux en de gekarameliseerde appel). Niet wetend dat dit z'n taart tien uur zou duren voor je het kan eten. En daar kwam ik natuurlijk pas vrijdagavond achter.

Zaterdag gewerkt en kom ik om 22.30 thuis. Zondag heb ik dus minstens tien uur nodig om de taart te bakken en in elkaar te zetten, wat ook al een kunst opzicht is. Ik besluit daarom ook dat ik zaterdag avond alles al weeg en klaarzet. Om vervolgens om kwart voor twaalf mijn bed in te stappen en mijn wekker te zetten op 6.30.

Het was een dagtaak, maar ooh wat was hij lekker, zelfs zonder die gekarameliseerde appel. Niet alles kan goed gaan, zelfs niet bij mij ;-)