Bedankt

"Bedankt voor mijn verjaardag" en terwijl ik het schrijf denk ik terug aan bijna zeven jaar geleden. Zestien jaar oud en nog niets meegemaakt in mijn leven, vond ik. Er mocht van mij nu toch wel eens iets spannends gaan gebeuren. Ik woonde al zestien jaar in hetzelfde huis, in hetzelfde stadje en zelfs mijn vrienden waren niet echt veranderd. Ik vond school vrij saai en wat ik na de middelbare school wilde doen… iets waar ik beroemd mee kon worden. Dan gebeurde er tenminste iets en waardoor je elke dag iets kon vertellen, iets wat mij uniek maakt. Als ik toen had geweten dat mijn leven drastisch veranderd werd door deze gedachten had ik wel gevraagd om een hond.

Ik heb het over de avond dat mijn hoofd voelde alsof hij elk moment uit elkaar zou klappen, alsof er honderd messen tegelijk ingestoken werden, en mijn hersens waren vervangen door kokend water. Ik zou jullie alles willen vertellen over deze avond, maar voor mijzelf zijn het vooral de verhalen die ik alleen maar ken van horen-zeggen. 

Na die avond was ik zeker uniek, bijzonder en zeker niet meer mijzelf. 

Ik ben 20% van de Nederlandse bevolking en dat is dan groot genomen. Ik heb namelijk op mijn zestiende een hersenbloeding gekregen. 

Die dag begon normaal. Om 12.00 begon ik met mijn bijbaantje in een winkel. Die dag kwamen mijn opa en oma nog langs. Half vijf was ik klaar met mijn werk en op weg naar huis. Nog even thuis wat rommelen, en aan tafel met mijn ouders avondeten. Na het eten buiten spelen met mijn buurjongen. Ik zal zwaaien naar mijn ouders en ze zullen mij naar binnen roepen om het Eurovisiesongfestival te kijken, zodra Nederland aan de beurt is. Anouk deed dat jaar mee met het liedje Birds. Die avond vind ik het te lang duren tot Anouk komt en ben toen mijn favoriete serie the Mentalist gaan kijken. Ik kon dat normaal dagenlang achter elkaar kunnen kijken. Die avond zei ik na twee afleveringen dat ik moe ben en hoofdpijn heb. Ik ga dan naar bed. 

Ik zou willen schrijven wat er daarna allemaal met mij is gebeurd, hoe ik mij voelde, wat ik deed, waar ik heen ben geweest. Maar het is dan zwart. Blanco. Voor mij is er vanaf daar niets anders meer gebeurd dan wat ik hoor van mensen die langs zijn geweest of van mijn ouders die het er nog wel eens met mij over hebben. “Je hersenen beschermen je tegen deze traumatische gebeurtenis”, is wat mijn neuroloog vertelde, toen ik zei dat ik niets meer wist van deze tijd. 

Als ik voel dat mijn hoofd overloopt van prikkels, dan verzamel ik mijn bakspullen en ingrediënten, loop naar de keuken en zet de oven aan. En schrijf daar dan weer een stukje over. Dit heeft mij geholpen om niet de hele dag te slapen, niet de hele dag te huilen, niet de hele dag te denken over waar ik nu zou zijn als dit niet gebeurd was.

Daarom dit verhaaltje, omdat ik dit jaar toch maar mooi 23 jaar ben worden en heb gevonden wat ik leuk vind, bakken, schrijven en in de zorg werken.